Ksiądz Stanisław Wiesław Urbański – profesor zwyczajny nauk teologicznych w zakresie teologii duchowości – urodził się 12 czerwca 1947 roku w miejscowości Kamyk k. Częstochowy. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1973 roku (obierając jako hasło życia kapłańskiego jedno słowo: „Służyć…”). W latach 1967-73 studiował w Częstochowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie oraz w latach 1970-74 na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. W latach 1967-1969 odbył zasadniczą służbę wojskową w Szczecinie-Podjuchach, w jednostce dla alumnów. Następnie w latach 1973-75 studiował teologię pastoralną w Instytucie Pastoralnym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i w latach 1974-79 teologię duchowości oraz teologię moralną na Wydziale Teologicznym KUL. W 1975 roku uzyskał stopień magistra, w 1976 roku – licencjata teologii, a w 1979 roku - doktora. Był to pierwszy doktorat z teologii duchowości w Polsce. W roku akademickim 1979/1980 odbył podróż naukową do USA. Habilitował się 1989 roku w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie na podstawie rozprawy: “Formacja duchowa w ujęciu głównych przedstawicieli szkoły zmartwychwstańczej”, Warszawa 1988 (pionierska dysertacja odkrywająca pierwszą polską szkołę - szkołę duchowości zmartwychwstańczej). Dnia 29 maja 1989 roku otrzymał tytuł doktora habilitowanego w zakresie teologii duchowości (pierwszy w Polsce). W tym też roku otrzymał nominację na stanowisko docenta, a w 1994 roku na stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1996 roku otrzymał tytuł naukowy profesora na podstawie dorobku naukowego i rozprawy: “Polska teologia życia mistycznego”, Warszawa 1995 (pionierskie opracowanie polskiej mistyki studyjnej), a w 1998 roku został mianowany przez ministra Edukacji Narodowej na stanowisko profesora zwyczajnego.

W latach 1980-1984 był wykładowcą w Seminarium Duchownym w Częstochowie, a od 1980 roku wykłada w Instytucie Teologicznym Sekcji Eklezjologiczno-Mariologicznej w Częstochowie przy Papieskiej Akademii Teologicznej (od 2009 roku Uniwersytet Papieski Jana Pawła II) w Krakowie, a od 2000 roku w Studium Duchowości Chrześcijańskiej (którego był inicjatorem założenia) przy wyżej wymienionym Instytucie. Obecnie w Wyższym Instytucie Teologicznym im. Najświętszej Maryi Panny Stolicy Mądrości, od 2015/2016 roku zostają powołane studia doktoranckie i zmieniona nazwa Sekcji na “Wydział Teologiczny – Sekcja w Częstochowie”, gdzie kieruje katedrą teologii duchowości i prowadzi seminarium magisterskie oraz doktoranckie. 3 października 2007 roku został mianowany kierownikiem Zespołu Naukowo-Dydaktycznego Teologii Życia Wewnętrznego w tymże Instytucie. W latach 1980-86 prowadził zajęcia z historii polskiej duchowości i mistyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w latach 1992-1996 prowadził seminarium naukowe w Salezjańskim Wyższym Seminarium Duchownym w Lądzie, w roku akademickim 1996/1997 miał wykłady z duchowości kapłańskiej dla księży diecezji łomżyńskiej. W roku akademickim 2007/2008 prowadził wykłady z teologii mistycznej w Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego przy Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. Również w semestrze zimowym 2013/2014. W latach 2000-2014 prowadził wykłady z teologii mistycznej i z dynamizmu życia duchowego w Instytucie Życia Konsekrowanego i w Instytucie Apostolstwa Świeckich przy Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie w ramach Wydziału Teologicznego UKSW. Od 2010 do 2018 roku wykładał kierownictwo duchowe dusz mistycznych na Podyplomowym Studium Kierownictwa Duchowego na Wydziale Teologicznym UKSW, (którego jest założycielem, jedyne w Polsce). W latach 2016-2019 wykładał teologię mistyczną na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. W latach 1992 – 2010 prowadził gościnne wykłady w Studium Duchowości Chrześcijańskiej (którego był współzałożycielem), w Instytucie Katechetycznym oraz w Wyższym Seminarium Duchownym w Grodnie – Białoruś. W latach 1996 – 2006 wykładał w Instytucie Teologii w Wilnie (Litwa). Od 2011 roku wykłada na Uniwersytecie Otwartym UKSW (Warszawa, Płock, Płońsk, Zielonka), a także w Łucku (Ukraina), który współpracuje z Fundacją Polską Rasoula Follereau, ze Stowarzyszeniem Lekarzy Polskiego Pochodzenia na Wołyniu i z Centrum Kulturalno-Oświatowym im T. Czackiego w Zdołbunowie. Prowadził też wykłady w Centrum Misyjnym w Warszawie w latach 1996- 2006, w Centrum Duchowości “Honoratianum” (okolicznościowe) w Zakroczymiu (2005-2006), w Ośrodku Apostolstwa Trzeźwości (okolicznościowe) w Zakroczymiu ( 2006). W latach 2017- 2021 wykładał etykę w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości, Uczelni Społeczno-Medycznej w Warszawie. W latach 1998-2016 prowadził wykłady z duchowości zmartwychwstańczej i warsztaty edukacyjne w Szkole Wyższej im. Bogdana Jańskiego w Warszawie. Ponadto, od 1998 do 2016 roku wchodzi w skład w minimum kadrowego kierunku: w zależności od potrzeb - pedagogika, filozofia, socjologia wyżej wymienionej Uczelni i jej Wydziałów Zamiejscowych: Kraków, Opole, Chełm, Łomża, Szczecin.

Od 1982 roku pracuje w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (wykłady zlecone). W latach 1984-1989 był adiunktem, w latach 1989-1994 docentem, w latach 1994-1998 profesorem nadzwyczajnym, a od 1998 roku jest profesorem zwyczajnym.

Po przeprowadzonym w 1989 roku przewodzie habilitacyjnym i po uzyskaniu przez ks. dr. Stanisława Urbańskiego stopnia doktora habilitowanego z zakresu teologii duchowości, Rada Wydziału powierzyła mu kierownictwo wakującej Katedry Teologii Życia Wewnętrznego, która została przemianowana na Katedrę Teologii Życia Duchowego.

W tym samym roku ks. doc. dr hab. Stanisław Urbański tworzy i zostaje kuratorem Sekcji Teologii Duchowości, włączając w nią dwie katedry: Katedrę Teologii Życia Duchowego i Katedrę Hagiografii (która została zlikwidowana w 2013 roku), a w 1997 roku powołuje w ramach Sekcji trzecią katedrę: Katedrę Mistyki Chrześcijańskiej (pierwszą w Polsce). Opracowano również godło Teologii Duchowości. Tworzenie tych Katedr spotkało się z ostrą krytyką ówczesnych niektórych profesorów ( z wyjątkiem ks. prof. S. Olejnika), a także władz dziekańskich i rektorskich, gdyż nie uznawano jeszcze teologii duchowości jako odrębnej dziedziny teologii. Teologia duchowości i mistyki była na indeksie ksiąg zakazanych przez 350 lat, do 1929 roku. Wówczas powstała pierwsza Katedra Ascetyki i Mistyki na Uniwersytecie Gregorianum w Rzymie. , a w Seminariach Duchownych wogóle jej nie wykładano, zwłaszcza mistyki. Dlatego powołanie Katedry Mistyki spotkało się jeszcze z większym negatywnym atakiem, w formie wyśmiewania, oczerniania, krytykowania mistyki itd. Dzisiaj nadal istnieje wśród duchowieństwa brak wiedzy duchowo-mistycznej.

Teologia duchowości po wiekach zależności merytoryczno-metodologicznych, zwłaszcza od teologii moralnej, stała się samodzielną dyscypliną naukową w ścisłym tego słowa znaczeniu. Trzeba również zaznaczyć, że teologia duchowości w tradycji teologicznej Kościoła szła niezależnym nurtem ascetyczno-mistycznym w wielkich szkołach duchowości stworzonych przez poszczególnych przedstawicieli wspólnot zakonnych (poza uniwersytetami) lub w ruchach mistycznych powstałych, zwłaszcza od średniowiecza (mistyka wiktorynów, mistyka nadreńska, devotio moderna, mistyka hiszpańska). Była ona głoszona przez teologów i mistyków, jak św. Bernard z Clairvaux, św. Bonawentura, św. Jan od Krzyża. Dlatego jest ona spadkobierczynią tegoż nurtu naukowego nieuwzględnianego zasadniczo w teologii moralnej i dogmatycznej. Dlatego wymiar ascetyczno-mistyczny życia duchowego stanowi przewodnią myśl badawczą teologii duchowości. Świadczy o tym stale rosnąca pod tym względem literatura teologiczno-duchowa oraz mistyczna, szczególnie po raz pierwszy odkrywana, przez ks. Profesora, mistyka przeżyciowa, jak również powstałe w ostatnich dziesięcioleciach, liczące się w Polsce, placówki naukowo-badawcze w zakresie teologii duchowości.

Jednym z owoców naukowo-dydaktycznej działalności ks. Profesora jest też kształtowanie przyszłych kadr pracowników naukowych. Wypromował 80 doktorów, z których 7 absolwentów zrobiło habilitacje, dwóch otrzymało tytuł naukowy profesora, trzech stanowisko profesora nadzwyczajnego (profesora uczelnianego). Duża liczba doktorów pracuje w różnych ośrodkach naukowych, dydaktycznych i formacyjnych w Polsce oraz zagranicą, kieruje Instytutami Duchowości, prowadzi Studium Duchowości Chrześcijańskiej, pełni różne funkcje w seminariach, w zakonach, instytucjach kościelnych, piastują godności biskupie, itd. Wypromował 115 magistrów, napisał 43 recenzje na tytuł profesora i stanowisko profesora, 17 recenzji doktora habilitowanego, 108 recenzji prac doktorskich i 639 recenzji prac magisterskich i licencjackich.

Wyższej im. Bogdana Jańskiego – Warszawa; dyrektor Instytutu Badań Naukowych, Zakładu Duchowości Zmartwychwstańczej, Studium Duchowości Zmartwychwstańczej i Studium Duchowości Polonijnej przy wyżej wymienionej Uczelni; dyrektor Studium Formacyjnego dla Nauczycieli i Wychowawców Katolickich “Augustianum” w Warszawie; rektor Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości, Uczelni Społeczno-Medycznej w Warszawie; dyrektor Studium Duchowości Europejskiej w Warszawie; konsultor Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski; inicjator i przewodniczący grupy powołania Komitetu Nauk Teologicznych PAN; wiceprzewodniczący Komitetu Nauk Teologicznych PAN; założyciel i członek zwyczajny Polskiego Stowarzyszenia Teologów Duchowości; członek Polskiego Towarzystwa Teologicznego i Częstochowskiego Towarzystwa Teologicznego; członek Kapituły Nagrody “Załoga firmy z wysoką etycznością pracy” na podstawie programu proetycznego “Kwantyfikacja wpływu etyczności pracy załóg firm na konkurencyjną produktywność, korzyści społeczne i tworzenie miejsc pracy w warunkach integracji i globalizacji”. Projekt normy etyczności EU 1000 dla firm w Polsce i Europie realizowany w Szkole Wyższej im. Bogdana Jańskiego (Warszawa, 13 maja 2008); członek zwyczajny i prorektor Międzynarodowej Akademii Miłosierdzia Bożego w Krakowie; członek Komitetu Organizacyjnego II Światowego Kongresu Bożego Miłosierdzia (Kraków, 1-5 październik 2011).

Ks. Stanisław Urbański był pierwszym dziekanem Wydziału Teologicznego na nowopowstałym Uniwersytecie. Tworzy nowy Wydział według nowych przepisów i wymagań państwowych, w rzeczywistości powstają nowe struktury Wydziału, od nowa organizowane. Przeprowadzenie reorganizacji i tworzenie nowego Wydziału spotykało się z oporem starszej kadry wykładowców, a nawet z pewnym oporem władz rektorskich. W latach urzędowania na stanowisku dziekana (były to lata jeszcze przechodzenia z ATK na UKSW) ks. S. Urbańskiego, przeprowadzono trzy razy akredytację Państwowej Komisji Akredytacyjnej i dwa razy Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej. Dnia 24 maja 2000 roku decyzją Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej, Wydział Teologiczny otrzymał Certyfikat Jakości Kształcenia na kierunku studiów “teologia”. Wydawano corocznie (po raz pierwszy) informator Wydziału; powołano katedrę teologii religii; podejmowano pionierskie starania o utworzeniu nowych kierunków na Wydziale; w ramach specjalizacji Teologii Środków Społecznego Przekazu; powołano dwie katedry i cztery zakłady (wbrew pionierskim staraniom o utworzenie kierunku dziennikarstwa na Wydziale, z powodu oporu niektórych ówczesnych członków Rady Wydziału, a szczególnie dyrektora ks. A. Lewka, jedynie powołano Instytut Wydziałowy; wówczas nie rozumiano, że na Wydziale Teologicznym mogą być inne kierunki, jak dziennikarstwo, kulturoznawstwo, religioznawstwo, pedagogika, historia, filologia klasyczna; w tym kontekście teologia może pełnić rolę usłużną dla wielu kierunków (różne specjalności), dlatego ks. Profesor był często przedstawiany w świetle nieprawdziwym. Opór również stawiały nieprzychylne władze rektorskie. W przyszłości jednak nie można było obronić bezsensownego Instytutu, utworzono proponowany kierunek dziennikarstwa przez Profesora, przypisując sobie fałszywie zasługi, władze rektorskie ); powołana pierwszą Sekcję Teologii Pastoralnej; utworzono trzy zakłady komputerowo-internetowe: Zakład Duchowości Europejskiej (z funduszu uzyskanego grantu z teologii duchowości, pierwszego w ogóle grantu na Wydziale), Zakład Teologii Biblijnej, Zakład Teologii Massmediów; opracowano historię 185 lat istnienia Wydziału Teologicznego; opracowano po raz pierwszy dorobek naukowy pracowników Wydziału; powołano: Podyplomowe Studium Teologii; Podyplomowe Studium Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej; Podyplomowe Studium Katechetyczno-Pedagogiczne; Studium Duchowości Europejskiej; Studium Biblijno-Pastoralne; Studium Misjologiczne; Studium Akcji Katolickiej; Instytut Teologii Apostolstwa (Ołtarzew). Można dodać,że Zaoczne Studia Teologiczne przynosiły dochód dla Wydziału. Został on zabrany przez ks. rektora R. Rumianka w sumie 102 tysiące na budowę kaplicy na kampusie Młociny.

Nawiązano współpracę z Wydziałem Teologicznym Uniwersytetu w Dreźnie, w Bonn (Niemcy), w Louvain (Belgia), z Instytutem Teologicznym w Paryżu (Francja), z Wydziałem Teologicznym Uniwersytetu Witolda Wielkiego w Kownie (Litwa), z Instytutem Katechetycznym w Grodnie (Białoruś) i w Wilnie (Litwa), z Instytutem Duchowości w Iwano-Frankowsku (Ukraina), z Katedrą Teologii Katolickiej na Uniwersytecie Białostockim, z Wydziałem Teologii Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, w Opolu, w Szczecinie (w sprawie studium roku doktoranckiego i awansu naukowego pracowników – habilitacje, profesury); uregulowano prawnie (umowy) afiliację poszczególnych Seminariów Duchownych i włączono do Wydziału Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku; zorganizowano liczne robocze spotkania z rektorami Seminariów Duchownych; w tym czasie powołany został Zamiejscowy Wydział Teologiczny w Radomiu i Wydział Teologii Rodziny w Łomiankach. Jako dziekan chciał przy przejściu z ATK na UKSW wyrównać pensje pracowników do stawek uniwersyteckich, grupa ówczesnych członków Rady Wydziału, wyraziła całkowity sprzeciw.

Po upadku komunizmu pojawiło się w Polsce zapotrzebowanie na wykładowców w nowo zorganizowanych wydziałach teologicznych (Opole, Poznań, Radom, Katowice, Olsztyn, Toruń) i na Wydziale Teologii Chrześcijańskiej (Białystok). Dlatego Wydział Teologiczny od samego początku włączył się w przygotowanie kadr naukowych dla wyżej wymienionych wydziałów, przeprowadzając przewody habilitacyjne i profesorskie. Ponadto pośpieszył im z wydatną pomocą personalną (Poznań, Radom, Toruń, Katowice, Białystok, Olsztyn). Wielu pracowników naukowych Wydziału Teologicznego było jednocześnie organizatorami tych nowo powstających wydziałów. Można nawet powiedzieć, że nie ma ani jednego nowo powstałego fakultetu teologicznego, w którym by nie działali pracownicy naukowi związani w różnym zakresie z Wydziałem Teologicznym UKSW. Z Wydziału Teologicznego wyodrębnił się w 1987 roku Wydział Nauk Historycznych i Społecznych. W ramach Wydziału Teologicznego istniał Instytut Studiów nad Rodziną w Łomiankach.

Po raz pierwszy sporządzono pensum wykładowe pracowników; program ramowy wykładów; wprowadzono system punktowy ECTS, wykłady fakultatywne i ćwiczenia; program Sokrates; powołano studia licencjackie i kurs doktorancki dla specjalizacji teologii środków społecznego przekazu (zwiększono liczbę przyjęcia studentów na tę specjalizację). W ramach Wydziału funkcjonowało 13 sekcji, obejmujących łącznie 39 katedr. W roku akademickim 2001/2002 na Wydziale Teologicznym pracowało 37 samodzielnych i 36 młodszych pracowników naukowych. Na studiach dziennych uczyło się 951 studentów, na zaocznych 3021 studentów, na studiach doktoranckich 244. Na zakończenie kadencji dziekana, jak powiedział ks. dziekan prof. P. Tomasik, kadra samodzielnych pracowników naukowych wzrosła o 11%, młodszych pracowników o 12%, liczba studentów o 35 %, zaś liczba studentów doktorantów o 225%.

W tym czasie również zatwierdzono programy wykładów w Punktach Konsultacyjnych; uregulowano sprawy finansowe Studiów Zaocznych i Studiów Podyplomowych, Studium Pastoralno-Biblijno-Misjologicznego, odwołano nabór kandydatów do Kolegium Katechetycznego; po raz pierwszy przedstawiono kandydatów do nagrody naukowej Rektora; wybrano przedstawiciela na członka korespondenta PAN; pierwszy jako dziekan rozpoczął starania o utworzenie Komitetu Nauk Teologicznych przy PAN, które zostały uwieńczone pomyślnie; został wybrany wiceprzewodniczącym tegoż Komitetu; w ramach Instytutu Teologii Apostolstwa (Ołtarzew) powołano Sekcję Duchowości Życia Konsekrowanego; po raz pierwszy Samorząd Studencki zorganizował: “Dni Teologii” (wydano również folder wydziałowy).

W tym czasie 1999-2002 ( dla przykładu ciągu pięciu semestrów) przeprowadzono 11 przewodów habilitacyjnych, 1 nostryfikację pracy habilitacyjnej, przeprowadzono 9 przewodów o tytuł profesora, 1 – o uzyskanie stanowiska profesora zwyczajnego, 9 o stanowisko profesora nadzwyczajnego; 61 przewodów doktorskich, nostryfikowano 35 prac doktorskich; na studiach dziennych obroniono 725 prac magisterskich, 262 licencjaty kościelne, 28 licencjatów zawodowych; 19 nostryfikacji dyplomu magistra; na studiach zaocznych dyplom magistra uzyskało 1167 osób, dyplom licencjata kościelnego 190 osób, dyplom licencjata zawodowego 2000 osób.

Warto wiedzieć jak wielka była też żywotność Wydziału. Od 1954 roku do końca roku akademickiego 2000/2001 na Wydziale przeprowadzono 110 przewodów habilitacyjnych (z tego 99 na ATK, 11 zaś na UKSW), uzyskano (w tym także przez nostryfikację) 523 tytuły doktorskie (439 – ATK, 84 – UKSW), 1083 licencjaty kanoniczne (917-ATK, 166-UKSW), 6517 magisteriów (5507-ATK, 1010-UKSW) oraz 1654 dyplomy licencjata zawodowego. W roku akademickim 2000/2001 na Wydziale Teologicznym zorganizowano 1 sympozjum wydziałowe, 2 ogólnopolskie, 4 sekcyjne i 7 poza Wydziałem. Pracownicy Wydziału wydali 17 książek i wygłosili około 70 referatów, nie licząc setek artykułów naukowych, recenzji i innych opracowań.

Wydział Teologiczny nadał tytuł doktora honoris causa Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II; Wielkiemu Kanclerzowi kard. Józefowi Glempowi; kard. Adamowi Kozłowieckiemu z Zambii i kard. Janowi Korcowi ze Słowacji.

Ks. S. Urbański, pełniąc od 1985 roku do 2015 roku funkcję dyrektora konwiktu księży studentów, m. in. podjął starania przeprowadzenia generalnego remontu: dokonano wymiany okien, centralnego ogrzewania, sieci elektrycznej, podłóg korytarzy. Założono domofony i aparat telefoniczny, telewizję satelitarną i “Cyfrę +”, internet; przeprowadzono remont łazienek i zorganizowano jeszcze jedną; nowoczesną kuchnię (dwukrotnie), nowe wejście do konwiktu, remonty niektórych pokoi; zakupiono nowe łóżka-kanapy, obrazy na korytarze, meble, koce, pościel itd. Ponadto przeprowadzono remont kaplicy (powiększenie), założono nowe tabernakulum, stacje drogi krzyżowej, przeprowadzono renowację obrazów w kaplicy, kupiono nowe ornaty, alby, radiofonię, krzesła, dywany, itp.

W tym czasie rozwinięto systematyczną formację duchową księży studentów, których w latach rozwoju mieszkało ponad 80. W latach 1985-1990 ojcem duchowym był ks. prof. M. Starowiejski, 1990-1991 ks. prof. J. Miazek, a od 1991 roku ks. dr Z. Kołodziejczak. Księża studenci raz w tygodniu mieli wspólną Mszę świętą, konferencję duchową, modlitwy brewiarzowe, adorację Najświętszego Sakramentu, nabożeństwa różańcowe, majowe, czerwcowe, nabożeństwa pierwszego piątku i soboty miesiąca itd. Prowadzili codzienną liturgię Mszy św. dla pracowników i studentów, liturgię w różne uroczystości kościelne i uczelniane, w okresie Adwentu i Wielkiego Postu; liturgię żałobną za zmarłych pracowników i studentów; wieczorowe grupy modlitewne, liturgię Mszy św. dla studentów zaocznych w niedzielę; służyli sakramentem pojednania i kierownictwem duchowym studentom; głosili homilie w uroczystości kościelne uczelniane, spotykali się z władzami Uczelni i z Wielkim Kanclerzem Wydziału (spotkania opłatkowe); służyli pomocą duszpasterską w warszawskich parafiach, w uczelnianym ośrodku powołań i duszpasterstwie akademickim (zasadniczo prowadzili duszpasterstwo akademickie).

W dziekanacie Wydziału Teologicznego przeprowadzono remont: nowe wyposażenie gabinetu dziekana; stanowisk pracy w sekretariacie, założono fax i e-mail, zakupiono nowe komputery, kopiarki; wyremontowano nowy pokój pracy dla sekretariatu i po raz pierwszy otwarto pokój profesorski.

Od 1997 roku ks. prof. Stanisław Urbański jest współinicjatorem, współzałożycielem, współpracownikiem, konsultantem naukowym i członkiem Rady Naukowej dwumiesięcznika naukowego “Zarządzanie i Edukacja” Szkoły Wyższej im. Bogdana Jańskiego (propagującego m.in. duchowość szkoły zmartwychwstańczej), na łamach którego prowadził dział: “Myśli Bogdana Jańskiego” oraz “Filozofia i etyka”. W roku akademickim 1999/2000 pełnił obowiązki redaktora tegoż czasopisma. Był też współinicjatorem, współzałożycielem, współpracownikiem, konsultantem i członkiem Rady Naukowej oraz redakcji miesięcznika “Emaus 2000” w latach 1997-1999 i “Emaus” w latach 1999-2003, wydawanego przez Wspólnotę Zmartwychwstańczą przy powyższej Uczelni, prowadząc dział: “Formacja zmartwychwstańcza”. Był też inicjatorem powołania gazetki studenckiej “Glejt” i opiekunem merytorycznym redakcji (1999-2003). Był także współpracownikiem “Quo Vadis Polonia”, gdzie prowadził dział “Formacja duchowa” (Częstochowa). Ponadto należy do Rady Naukowej: “Życie Konsekrowane” (Wrocław); “Episteme” (Olecko, od 2010 roku Warszawa, UKSW, był też współzałożycielem); “Chrześcijaństwo i Edukacja Ekologiczna” (Warszawa UKSW, współinicjatorem); “Communio in Christo”, (Mechernich, Niemcy), które wychodzi też w języku polskim i angielskim; “Roczników Teologii Duchowości” (KUL); “Duchowość w Polsce” (KUL); od 2007 roku jest współzałożycielem, konsultantem i członkiem Rady Naukowej periodyku naukowego “Studia Theologica Grodnensia” (Grodno, Białoruś), dotychczas ukazało się trzynaście numerów. Współpracuje z „Zeszytami Naukowymi” Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości, Uczelni Społeczno-Medycznej w Warszawie, publikując artykuły z zakresu etyki.

Współpracuje z wieloma teologicznymi czasopismami naukowymi w Polsce, także z czasopismami zagranicznymi, publikując na ich łamach artykuły (Niemcy, Białoruś, USA). Współpracuje z redakcją “Słownika polskich teologów katolickich” (UKSW). Umieszcza też swoje artykuły w czołowych w seriach wydawniczych m.in. (Duchowość klasztorów polskich: przekaz i komunikacja) UPJPII, (Homo meditans, Homo orans, Roczniki Teologiczne KUL, Duchowość w Polsce) KUL, ( Mistyka polska i Mistyka chrześcijańska, Duchowość Europy, Episteme) UKSW, (Edukacja w nauczaniu Kościoła, Jański – ku przyszłości) Szkoły Wyższej im. B. Jańskiego, Warszawa, (Bibliotheca Honoratiana) Centrum Duchowości “Honoratianum”, Zakroczym, (Biblioteka Zeszytów Karmelitańskich) Instytut Duchowości “Carmelitanum”, Poznań. Był jednym z inicjatorów powołania serii wydawniczej: “Studia Nauk Teologicznych PAN”, z którą współpracuje oraz ze serią wydawniczą: “Człowiek-Wiara-Kultura” (Uniwersytet Humanistyczny Jana Długosza, Częstochowa). Jest członkiem Rady Naukowej czasopisma naukowego Wyższego Instytutu Teologicznego w Częstochowie: “Veritati et Caritati”. Jest współredaktorem serii: Fundacja AMF “Nasza Droga”, wydawanej przez Fundację Anny i Macieja Formanowicz ( dotychczas ukazało się 5 tomów). Ksiądz Profesor współpracował z redakcją “Dialoque and Universalism” Instytutu Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego” (wygłaszając referaty, publikując artykuły) i Zakładem Pedagogiki Wychowawczej UMK w Toruniu.

Ks. Profesor jest członkiem, m.in. Częstochowskiego i Warszawskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Teologicznego, Stowarzyszenia Teologów Polskich, Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk. Jest członkiem zwyczajnym i założycielem Polskiego Stowarzyszenia Teologów Duchowości (w 1983 roku przyczynił się walnie do powołania pierwszej polskiej Sekcji Teologów Duchowości), członkiem zwyczajnym i prorektorem Międzynarodowej Akademii Bożego Miłosierdzia (Kraków).

Ks. Profesor powołał na UKSW, cieszące się popularnością pięcioletnie zaoczne studia doktoranckie z teologii duchowości oraz Podyplomowe Studium Kierownictwa Duchowego. Jako dziekan, jak już wiemy, starał się powołać nowe kierunki na Wydziale Teologicznym, a szczególnie kierunek dziennikarstwa (jak już wiemy, ówcześni niektórzy członkowie Rady, na czele z ks. A. Lewkiem całkowicie sprzeciwiali się utworzenia kierunku dziennikarstwa, opiniując negatywnie ks. Profesora). Jest inicjatorem powołania Studium Duchowości Chrześcijańskiej w Częstochowie, Kaliszu, Łodzi oraz w Grodnie (Białoruś) i w Stanisławowie (Ukraina). Powołał Studium Duchowości Europejskiej (UKSW, Oddział Warszawski “Civitas Christiana”), Studium Formacyjne dla Nauczycieli i Wychowawców Katolickich “Augustianum” (Oddział Warszawski “Civitas Christiana”) i Instytut Badań Naukowych oraz Studium Duchowości Polonijnej i Studium Duchowości Zmartwychwstańczej przy Szkole Wyższej im. Bogdana Jańskiego w Warszawie. Założył Ruch Rycerzy Miłosierdzia Bożego (świeckich czcicieli miłosierdzia Bożego) w Grodnie (Białoruś), w Yorba Linda (Kalifornia) oraz w Warszawie. W 1996 roku założył “Faustinum” w Yorba Linda (Kalifornia) wśród Polonii.

Praca naukowo-badawcza ks. Stanisława Urbańskiego zapisuje się złotymi zgłoskami w rozwoju Sekcji Teologii Duchowości UKSW. Wyniki naukowo-badawcze, nie tylko samego ks. Profesora, ale również pracowników Sekcji Teologii Duchowości możemy uznać za szkołę duchowości, a samego ks. Profesora za twórcę (organizatora) polskiej szkoły duchowości (badawczej). Jego badania pod wieloma względami są pionierskie i nowatorskie, zwłaszcza w opracowaniu koncepcji życia duchowego, w odkryciu polskich szkół duchowości, polskiej mistyki przeżyciowej, studyjnej, ekoteologii duchowości, duchowości i mistyki europejskiej, globalizacji.

Za swój dorobek naukowy i osiągnięcia dydaktyczne otrzymał dziesięciokrotnie nagrodę Rektora UKSW; nagrodę naukową im. I. i F. Skowyrów za książkę “Życie mistyczne błogosławionej Faustyny Kowalskiej”, Warszawa 1997 (przetłumaczona na język rosyjski i angielski), przyznaną przez Instytut Badań nad Polonią i Duszpasterstwem Polonijnym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego – Lublin, 3 kwietnia 1998. Za badania duchowości Polonii w USA, szczególnie w Kalifornii otrzymał List Gratulacyjny vice-konsula RP w Los Angeles prof. dr. hab. J. Czyżewicza i Dyplom Uznania. Również Kongres Polonii Amerykańskiej Południowej Kalifornii 18 lipca 1998 roku przyznał dyplom gratulacji i dalszych życzeń w służbie dla Boga i nauki. Otrzymał też “Certificate of recognition and appreciation”, za dorobek naukowy i za wieloletnie wsparcie duchowe, patriotyczne oraz religijne Wspólnoty Polonijnej Ośrodka Polskiego im. Jana Pawła II, Kongresu Polonii Amerykańskiej Południowej Kalifornii oraz Grupy Piast ZNP. Kongres Polonii Amerykańskiej Południowej Kalifornii, Oddział Orange County, Polsko-Amerykańska Fundacja Charytatywna Południowej Kalifornii, 83091 Antique Drive, Indio, Yorba Linda (12 lipca 2008). Otrzymał również Dyplom Uznania Konsula Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej w Los Angeles za szczególny wkład w krzewienie tradycji i kultury polskiej, Yorba Linda, 13 sierpnia 2009. 8 sierpnia 1992 roku został przyjęty do oddziału 9599 Rycerzy Kolumba (Knights of Columbus) im. bł. Jerzego Popiełuszki w Yorba Linda, California. 16 marca 2010 roku otrzymał Dyplom Uznania: “In Solidarity With Our Priests. The Year for Priests”, In appreciation for your dedicated and devoted service to our Church. Presented by Knights of Columbus Fr. Jerzy Popiełuszko Council 9599 Yorba Linda, California, USA. The American Biographical Institute Board of International Research has nominated you for Man of the Year 1997, USA (17. oct. 1997).

Również otrzymał podziękowanie i medal pamiątkowy za czynny udział w obchodach Roku Kardynała Wyszyńskiego przez wkład pracy w dzieło przybliżenia społeczeństwu polskiemu dziedzictwa duchowego, naukowego i kulturowego Prymasa Tysiąclecia, Warszawa, 1 grudnia 2001 roku, przyznany przez Komitet Organizacyjny Obchodów Roku Kardynała Stefana Wyszyńskiego; nagrodę zbiorową “Bóg zapłać!” redakcji “Powściągliwość i Praca”; Medal Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski „Bóg zapłać” 1985 ; Złotą Odznakę Zasługi dla Liceum Ogólnokształcącego św. Augustyna w Warszawie – Warszawa, 12 kwietnia 2003; Statuetkę “Roku Służby Narodowej” 2005-2006 Szkoły Wyższej im. Bogdana Jańskiego – Warszawa, 2 lipca 2006; Medal Pamiątkowy Polskiej Wojskowej Służby Krwi przyznany przez Konsultanta Wojskowej Służby Zdrowia ds. Transfuzjologii, kier. Zakładu Transfuzjologii płk. prof. dr. hab. med. W. Kłosa – Warszawa, 30 kwietnia 2003; nagrodę za działalność na rzecz zbliżenia Polaków i Białorusinów przyznaną przez Kapitułę Fundacji POLCUL (POLCUL - Jerzy Borecki Foundation, Niezależna Fundacja Popierania Kultury Polskiej im. Jerzego Bonieckiego) – Melbourne, 10 marca 2005; Medal bł. Jerzego Popiełuszki; Dyplom z okazji XXV lecia Oficyny Wydawniczo-Poligraficznej „Adam” za współpracę, grudzień 2015; Podziękowanie (zespołowe) za długoletnią pomoc niesioną ludziom w potrzebie. Polski Komitet Pomocy Społecznej, 12. 06. 2017; Nagroda Zgromadzenia Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa „ Resurrectio et Vita” za odkrycie polskiej szkoły duchowości zmartwychwstańczej, ponad 30-letni dorobek naukowy i działalność propagującą duchowość szkoły zmartwychwstańczej, wytrwałe wspieranie i inspirowanie nas, zmartwychwstańców, w pracy nad zmartwychwstaniem społeczeństwa, Kraków 13 marca 2019. Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi. Został odznaczony przez Prezydenta Andrzeja Dudę Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (8. 02. 2016). W 22 maja 2017 roku otrzymał stopień oficerski podporucznika za służbę jako alumn w jednostce wojskowej w Szczecinie-Podjuchy. Godności kościelne: kanonik, prałat. Ks. abp Wacław Depo wyniósł ks. Profesora do godności Kanonika Gremialnego (teologa) Kapituły Bazyliki Archikatedralnej Świętej Rodziny w Częstochowie ( 15. 02. 2016).

Ks. prof. Józef Mandziuk swoje dzieło: “Historia Kościoła katolickiego na Śląsku, Czasy najnowsze”, tom IV, część 1 (1945-1956), Warszawa 2013, dedykował: “Ks. prof. dr. hab. Stanisławowi Urbańskiemu twórcy polskiej szkoły duchowości chrześcijańskiej w podzięce za dar przyjaźni”. Ks. Profesor też znalazł swoje miejsce w “Złotej księdze nauki polskiej”, Warszawa 2001; Gliwice 2006 i 2007; w słowniku biograficznym “Współcześni uczeni polscy”, Warszawa 2002; w encyklopedii biograficznej “Who is who w Polsce”, Schweiz 2004; w “Złotej księdze nauk humanistycznych”, Gliwice 2013.

Przeprowadzona analiza działalności naukowo – badawczej ks. Profesora na Wydziale Teologicznym za 2014 rok wyniosła 788 punktów ( nie uwzględniono jeszcze innych pól do oceny). Jest to jednak najwyższa ilość punktów (pierwsze miejsce) wśród pracowników Wydziału Teologicznego, również było to pierwsze miejsce na całym Uniwersytecie. Ocena dotyczyła dydaktyki oraz badań naukowych, publikacji, konferencji naukowych, również działalności międzynarodowej (nota wyróżniająca wynosiła 190 punktów). Komisja uznała nadwyżkę 598 punktów. Władze dziekańskie i rektorskie pominęły ten sukces milczeniem.

Całość pracy naukowo-badawczej do 2015 roku została przedstawiona w pozycji książkowej: Szukać Miłość – Boga. Księga Jubileuszowa z okazji 35 lecia pracy naukowej w Wyższym Instytucie Teologicznym w Częstochowie, red. S. Jasionek, W. Gałązka, Częstochowa 2015; oraz Tylko służyć. Księga jubileuszowa dedykowana ks. prof. dr hab. Stanisławowi Urbańskiemu, red. W. Gałązka, seria: Mistyka polska 145, t. 1; i tenże, seria: Mistyka polska 146, t. 2, Wyd. UKSW, Warszawa 2016.

Bibliografia

W. Słomka, Dziesięciolecie Sekcji Teologii Duchowości w Akademii Teologii Katolickiej, Roczniki Teologiczne 46(1999), z. 5, s. 5-6; P. Gwiazda, Dziesięciolecie Sekcji Teologii Duchowości Akademii Teologii Katolickiej (1989-1999), “Kroniki Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie” 4(1998), s. 163-171; Studia Theologica Varsaviensa 37 (1999), nr 1, s. 197-205; tenże, Historia i rozwój Sekcji Teologii Duchowości ATK w latach 1989-1999, Roczniki Teologiczne 46(1999), z. 5, s. 5, 7-19; tenże, w: Mistyka drogą zjednoczenia z Bogiem, red. M. Szymula, S. Urbański, Warszawa 1999, s. 221-233; M. Szymula, Osiągnięcia naukowo-badawcze pracowników naukowych Sekcji Teologii Duchowości ATK, Roczniki Teologiczne 46(1999), z. 5, s. 5, 21-32; tenże, w: Mistyka drogą zjednoczenia z Bogiem, red. M. Szymula, S. Urbański, Warszawa 1999, s. 239-279; tenże, Sekcja Teologii Duchowości ATK (1989-1999), Ateneum Kapłańskie 1(545) 2000, t. 134, s. 50-82; Teologia duchowości. XX – lecie pracy naukowo-badawczej ks. prof. dra hab. Stanisława Urbańskiego na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (1982-2002), red. J. Dołęga, Wydawnictwo Wszechnicy Mazurskiej, Acta Universitas Masuriensis, Olecko 2002, Episteme 20(2002); Dorobek naukowy pracowników Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, red. J. Decyk, J. Sobkowiak, współpraca: R. Czekalski, M. Kiedzik, J. Różański, wyd. UKSW, t. 2, Warszawa 2002, s. 17-49; Twórczość naukowo-badawcza ks. prof. dr. hab. Stanisława Urbańskiego, Włocławskie Wydawnictwo Diecezjalne, Włocławek 2003; Wydział Teologiczny 1951-2004, red. S. Urbański, Warszawa 2004, s. 55-64;Servire Deo et hominibus, red. W. Gałązka, P. Latawiec, H. Podolski, K. Trawkowski, Wyd. UKSW, Warszawa 2009; W. Gałązka, 30-lecie pracy naukowo-badawczej ks. prof. Stanisława Urbańskiego (1981-2001), w: Z zagadnień kierownictwa duchowego, red. P. Gwiazda, M. Tatar, seria: Mistyka polska 113, Sandomierz 2011, s. 203-245; M. Tatar, Kierunki badań Sekcji Teologii Duchowości, w: Z zagadnień kierownictwa duchowego, red. P. Gwiazda, M. Tatar, seria: Mistyka polska 113, Sandomierz 2011, s. 247-261; Dziesięciolecie Sekcji Teologii Duchowości, w: Duchowość przełomu wieków, seria: Mistyka polska 7, red. S. Urbański, M. Szymula, Wyd. UKSW, Warszawa 2000, s. 11-101; P. Ogórek, P. Gwiazda, M. Szymula, Historia Teologii Duchowości na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, w: Duchowość przełomu wieku, seria: Mistyka polska 7, red. S. Urbański, M. Szymula, Wyd. UKSW, Warszawa 2000, s. 48-56; Szukać Miłość – Boga. Księga Jubileuszowa z okazji 35 lecia pracy naukowej w Wyższym Instytucie Teologicznym w Częstochowie, red. S. Jasionek, W. Gałązka, seria: Biblioteka Teologów Częstochowskich, Częstochowa 2015; Tylko służyć, seria: Mistyka polska 145, red. W. Gałązka, t. 1-2, Warszawa 2016; Płytka CD – Uroczystość uhonorowania ks. prof. dr hab. Stanisława Urbańskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Warszawa 2016 ( arch. UKSW, własne); J. Kapuściński, M. Terka, Ksiądz profesor Stanisław Urbański – twórca polskiej szkoły duchowości, Veritati et Caritati, red. M. Terka, J. Kapuściński, t. 7, Częstochowa 2016, s. 451-540; Ks. prof. dr hab. Stanisław Urbański. Pierwszy w Polsce doktor, doktor habilitowany, profesor teologii duchowości, w: Zarys dziejów Kłobucka, parafii św. Marcina i okolic, Kłobuck 2017, s. 419-439; L. Poleszak, Ks. prof. Stanisław Urbański – twórca polskiej szkoły duchowości, Sympozjum 2 (33) (2017), s. 249-274; A. Szczupał, Sylwetka naukowo-badawcza, społeczna ks. prof. Stanisława Urbańskiego, Studia Theologica Grodnensia, t. 10, Grodno 2017, s. 307-313 (Białoruś); Duchowość wczoraj i dziś, red. L. Smoliński, seria: Mistyka polska 149, Kraków 2017.